سوالی که برای بیشتر کسانی که با دوربین‌های دیجیتال کار می‌کنند این است که تنظیمات ایزو (ISO) باید به چه صورتی باشد. آیا انتخاب پایین ترین مقدار همیشه درست است؟
پیش از جواب دادن به این سوال ابتدا باید بدانیم که ایزو چیست؟
در عکاسی سنتی، ISO یا ASA به معنای میزان حساسیت یک فیلم به نور بوده است. اعدای که برای اندازه گیری آن به کار برده میشد مانند ۱۰۰، ۲۰۰، ۴۰۰، ۸۰۰ و غیره حتما به چشمتان آشنا هستند. هرچه عدد انتخاب شده کمتر بود میزان حساسیت فیلم کمتر و کیفیت عکس حاصل بهتر میشد.
در عکاسی دیجیتال، حساسیت سنسور تصویر را اندازه گیری می‌کند و همان اصول عکاسی سنتی برای آن اعمال می‌شود. کمتر بودن عدد ایزو نشان دهنده حساسیت کمتر دوربین به نور است.
استفاده از عددهای بالاتر در تنظیمات ایزو معمولا برای محیط‌های تاریک است تا بتوان به سرعت شاتر بیشتری دست پیدا کرد. به عنوان مثال در ورزش‌های داخل سالن برای آنکه بتوان حرکت ورزشکار در نور کم را به خوبی ثبت کرد لازم است از عدد ایزو را بیشتر کرد. هرچند بیشتر کردن مقدار ایزو به معنی بیشتر کردن نویز عکس است. در شکل زیر یکی از تصاویر با ISO ۱۰۰ و دیگری با ۳۲۰۰ ثبت شده‌اند. به تفاوت میان دو عکس توجه کنید.
ایزوی ۱۰۰ معمولا به عنوان مقدار «نرمال» شناخته می‌شود که به شما عکس‌هایی با کیفیت بهنیه ارائه می‌دهد.
بسیاری از افراد سعی می‌کنند تا دوربین خود را در «حالت خودکار» نگه دارند تا دوربین به طور خودکار مقدار مناسب برای ایزو را با توجه به شرایط محیطی که عکاسی در آن انجام می‌شود، انتخاب کند. دوربین به طور پیش فرض سعی می‌کند کمترین مقدار ممکن را برای ایزو انتخاب کند. اما بیشتر دوربین‌ها این امکان را می‌دهند که مقدر مورد نظر را خودتان به طور دستی تغییر دهید.
وقتی شما مقدار ایزو را به طور دستی تغییر دهید و آن را روی مقدار خاصی بگذارید متوجه تاثیرات آن روی مقدار دریچه دیافراگم و سرعت شاتر نیز می‌شوید. برای آن که نوردهی عکس مناسب باشد باید مقادیر آنها نیز به طور متناسب تغییر کند. به عنوان مثال اگر شما ایزو را از ۱۰۰ به ۴۰۰ تغییر دهید آنگه متوجه می‌شوید که باید برای سرعت شاتر نیز مقادیر بالاتر و/یا برای دریچه دیافراگم مقادیر کوچکتری انتخاب کنید.
سوال‌هایی که هنگام انتخاب مقدار ایزو باید مطرح کنید
۱. نور – آیا سوژه به اندازه کافی نور دریافت می‌کند؟
۲. کیفیت – آیا من یک عکس تمیز می‌خواهم یا عکس نویزدار؟
۳. سه پایه – آیا از سه پایه استفاده می‌کنم؟
۴. سوژه متحرک – آیا سوژه من ثابت است یا متحرک؟
اگر مقدار زیادی نور موجود باشد، سوژه ثابت باشد و از سه پایه برای عکاسی استفاده شود آنگاه مقدار ایزو کوچک انتخاب می‌شود.
اگر تاریک باشد، سه پایه استفاده نشود یا سوژه متحرک باشد آنگاه شاید استفاده از ایزو بالاتر را بتوان برای کار درنظر گرفت. بالا بردن مقدار ایزو همچنین این امکان را می‌دهد که بتوان با سرعت شاتر بیشتری عکاسی کرد.
البته بالا بردن عدد ایزو به قیمت اضافه کردن نویز به عکس تمام می‌شود.
شرایطی که باعث می‌شود ایزوی بالاتر برای عکاسی انتخاب شود:
- ورزش‌های داخل سالن – شرایطی که سوژه متحرک است و نور محیطی کمی در اختیار دارید.
- کنسرت‌ها – شرایطی با نور کم که امکان استفاده از فلش هم فراهم نباشد
- کلیساها و نمایشگاه‌های هنری – بیشتر این قبیل مکان‌ها نور محیطی کمی دارند و اجازه استفاده از فلش هم به عکاسان داده نمی‌شود.
- جشن تولدها – استفاده از فلش باعث می‌شود نور شمع‌های روشن دیگر به چشم نیاید. برای جلوگیری از این مشکل استفاده از ایزوی بالا راهکار خوبی است.
ISO مفهوم مهمی در عکاسی است که باعث می‌شود با کنترل بر قابلیت‌های دوربین دیجیتال درک بهتری از اعمال تغییرات روی تصویر در جهت رسیدن به هدف مطلوب دست آورید. برای این منظور باید با تغییر دادن تمرین زیادی انجام دهید. مقدار ایزو را تغییر دهید، اثر آن بر سرعت شاتر و دریچه دیافراگم ببینید. این سه در کنار هم مثلث نورسنجی را شکل می‌دهند.
یه دنیا تشکر ، چرا استفاده از فلش توی مکان های تاریخی ممنوعه؟
به دلیل آسیبهایی که نور فلاش ممکنه به اون آثار وارد کنه