پیش از این مطالب زیادی درباره نحوه داستان‌گویی بصری و پیش‌برد رویداد‌ها در فیلم نوشته‌ایم. در هر اثر سینمایی، دوربین فرآیند به تصویر کشیدن و نمایش اکشن، دراماتیک می‌کند؛ در این حالت چشمان مخاطب، تنها چیزی که «دوربینِ راوی» به او نشان می‌دهد را مشاهده می‌کند. درباره کاربرد دوربین در نحوه روایت داستان بیشتر بخوانیم.
در سیر روایت یک فیلم، همه داستان توسط دوربین به نمایش درمی‌آید. درست همانند ادبیات، دوربین می‌تواند از دو شیوه مختلف روایت «اول شخص» و «سوم شخص» استفاده کند.
روش روایت اول شخص، داستان را از نقطه نظر یک شخص به خصوص یا یکی از کاراکتر‌های اصلی نمایش می‌دهد. در حالیکه در شیوه دیگر، که آن را به اصطلاح دانای کل نیز می‌گویند، مخاطب همه چیز را از دید شخصی مشاهده‌گر می‌بیند.
اگر فیلم از روش اول شخص استفاده کند، دوربین تنها می‌تواند صحنه‌هایی را جلوی چشم کاربر قرار دهد که آن شخص یا کاراکتر داستان در آن حضور دارد. اما همانطور که تا به حال در آثار زیادی مشاهده کرده‌اید، دوربین معمولا نقش دانای کل را ایفا کرده و آزادانه، کاراکتر‌های مختلف را دنبال می‌کند و مناظر مختلف را نمایش می‌دهد.
چالش اصلی زمانی اتفاق می‌افتد که به جز یک نقش -اول شخص یا دانای کل- رفتاری نیز به دوربین نسبت داده می‌شود. در این حالت دوربین شخصیتی مختص به خود (منتقد، خوشبین، بدبین یا مواردی مشابه به آن) دارد و لازم است که به خوبی به آن پرداخت شود. چنین شخصیتی لازم است در ابتدا به خوبی معرفی شده و حضوری با ثبات در داستان داشته باشد.
خب چگونه؟