هنگام نوشتن فیلمنامه، چگونه صحنه را توصیف کنیم؟

نویسنده، اولین کارگردانِ فیلمنامه است. برای این کار، نویسنده باید تک تک صحنه‌های فیلم را در ذهن خود تماشا کرده باشد. نویسنده باید از همه جزئیات صحنه آگاه باشد و همین موضوع باعث رخ دادن خطایی بزرگ در کار افراد تازه‌کار می‌شود: نوشتن زاویه‌های دوربین برای کارگردان و سینماتوگرافر و موارد تخصصی مربوط به تدوین‌گر.

وظیفه نویسنده این نیست که نحوه به تصویر کشیدن کلمات را در فیلمنامه توضیح دهد. این کار، مربوط به کارگردان است. و اگر قرار است کسی غیر از خودتان کار ساخت فیلم را بر عهده گیرد، راهنمایی کردن کارگردان، فیلمبردار و تدوین‌گر اصلا عاقلانه نیست. شما باید ماهرانه به نکته‌های ظریف بصری بپردازید تا خواننده را هر چه بیشتر جذب متن کنید.

این کاملا قابل درک است که نویسندگان، فیلم را آنطوری که می‌نویسند ببینند؛ یعنی تشکیل شده از شات‌های مختلف. یک شات می‌تواند طولانی، کوتاه، ثابت یا متحرک باشد. در واقع، شات هر چیزی است که دوربین می‌بیند. و صحنه‌ها از یک یا چند شات تشکیل شده‌اند.

اما نویسنده نباید به نحوه ثبت شات‌ها یا تعداد آن‌ها فکر کند. فکر کردن درباره چنین مواردی در مرحله پیش تولید و عکاسی اولیه فیلم آغاز می‌شود. چند کارگردان مختلف می‌توانند یک فیلمنامه را به چندین شیوه مختلف به استوری‌بورد تبدیل کنند. یک نفر ممکن است از تصویری متحرک استفاده کند، در حالیکه دیگری ترکیبی از شات واید و بالای شانه (Over the Shoulder) را می‌پسندد.

همانطور که مشخص است، هزاران روش برای فیلمبرداری و انتقال یک صحنه از صفحه به تصویر موجود است. و نویسنده هیچ‌گاه نباید خود را درگیر چنین مشکلاتی کند. اما اگر نباید وارد موارد مربوط به فیلمبرداری و کارگردانی شویم، پس چگونه اکشن و شات را توصیف کنیم؟

سوژه را به صورت بصری توصیف کنید. و سپس به شات بپردازید. هر چیزی که حائز اهمیت است، برای خواننده مشخص خواهد بود و اصلا مهم نیست که کارگردان از نمای نزدیک برای به تصویر کشیدن آن استفاده می‌کند یا شات واید. اگر شما، به عنوان نویسنده، وظیفه خود را به خوبی انجام داده باشید، سوژه همچنان اصلی‌ترین المان صحنه خواهد بود.