دیدیم که قالی سیستانی کهن ار از مشخصه‌هایی نظیر تار و پود، رنگ، نوع گره و نقشه قالی می‌توان تشخیص داد. قالی سیستانی میانه چه ویژگی‌های بارزی داشت که آن را دز دو دوره قبل و بعد از خود جدا می‌کند؟
ویژگی‌های قالی سیستانی میانه
قالی سیستانی میانه در حد فاصل قالی کهن و جدید یا نو بافته می‌شده و دارای ویژگی‌های زیر است:
۱. تار: پشم با رنگ طبیعی، بیشتر سفید و گاهی شتری، خاکستری یا فلفلی.
۲. پود: پشم رنگی نازک و کلفت (دو پرده) به ندرت نخ.
۳. پرز: پشم.
۴. رنگ: گیاهی به ندرت شیمیایی.
۵. اندازه: حداکثر ۵۰۰*۱۴۵.
۶. نوع گره: فارسی، به ندرت سکایی (ترکی).
۷. نوع پشم: بسیار خوب از پشم گوسفندان محلی.
۸. تعداد گره: حداکثر ۲۰۰۰ در دسی‌متر مربع و به ندرت بالاتر از این میزان.
۹. گلیمک: اغلب رنگی و پهن، و به ندرت باریک و گاه پهن و دارای نقش و زنجیره‌ی درشت که تا۲۰سانتیمتر میرسد.
۱۰. لوار: اغلب پشم، به ندرت موی بز.
۱۱. نقشه: حدفاصل نقشه‌های کهن و نو است.
در این مرحله متن از حاشیه مشخص می‌شود و نقشه و نقشه‌های متن و حاشیه برخلاف دوره کهن یکی نیست و تفاوت آشکار دارد و با الگوهای قالی‌های دوره‌ی اسلامی ایران نطبیق می‌کند. این نقشه‌ها عبارتند از:
ترنج ترنج، سه ترنج (سه خشته)، سه ترنج، نیم ترنج.
دو ترنج (دوخشته)، سه ترنج تودرتو، انواع نقش‌های تکراری مثل: گلدانی و قاب قابی (خانه خانه)، صورت بافی، جنگلی، لچک‌دار یا لچک ترنج، درختی، جانمازی، بازوبند، گل قندانی، ده مرده، سیه کار، گل نوروزی و شکارگاه.
